πρόσφᾰτον adv. Pind. = προσφάτως.
πρόσ-φᾰτος 2
1) свежий (νεκρός Her.; ζῷα Diod.; καρποί Arst.; χιών Polyb.; ὕδωρ Plut.): τῆς ὀργῆς οὔσης προσφάτου Lys. когда гнев ещё не остыл;
2) недавний, новый (δίκαι Aesch.; ἐπιστολαί Soph.; μάρτυρες Arst.; ὁδός NT);
3) молодой, неопытный (~ καὶ καινός τινι Plut.).
πρόσ-φημι (fut. προσφήσω, impf. или aor._2 προσέφην; эп. inf. aor._2 med. προσφάσθαι) обращаться с речью, говорить (τινά Hom., Hes.): ~ αἰσχροῖς ἐπέεσσιν Hom. обратиться к кому-л. со словами укоризны.