πελεκάω (эп. 3_л. sing. aor. πελέκκησεν) обрубать, обтёсывать (χαλκῷ τι Hom.): ὁ κτύπος πελεκώντων Arph. стук работающих топорами.
πέλεκῠς, εως, ион. εος ὁ (dat. pl. πελέκεσι — эп. πελέκεσσι) секира, топор (πελέκεσσι μάχεσθαι Hom.; ~ ξυλοκόπος Xen.).