οὐράνιος 3, реже 2 (ᾰ)
1) небесный (θεοί HH; ἀστήρ, ὕδατα Pind.; ἀστραπή Soph.; νεφέλαι Arph.);
2) достигающий неба, гигантский (κίων Pind.; πήδημα Eur.): σχέλος οὐράνιον ἐκλακτίζειν или ῥίπτειν шутл. Arph. лягать небо;
3) огромный, безмерный (ἄχη Aesch.): οὐράνιόν γ᾽ ὅσον Arph. ужасно как, до ужаса.