μεν-οῦν-γε conj., тж. раздельно
1) но, а, напротив (ἀλλὰ λέγω, μὴ οὐκ ἤκουσαν; ~, εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν NT);
2) да, поистине (~, μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον NT).