I κλείω, староатт. κλῄω и κληΐω (fut. κλείσω — дор. κλαξῶ; pass.: fut. κλεισθήσομαι, aor. ἐκλείσθην, pf. κέκλειμαι и κέκλεισμαι)
1) запирать (θύρας Hom. и θύραν NT; πηκτὰ δωμάτων Arph.; πύλας Eur.): κλεῖσαι τὰ σπλάγχνα αὑτοῦ ἀπό τινος NT быть глухим к чьим-л. страданиям;
2) запирать, блокировать (Βόσπορον μέγαν Aesch.; τοὺς ἔσπλους ταῖς ναυσίν Thuc.);
3) (о запоре, задвижке) закладывать, задвигать (ὀχῆας Hom.);
4) ограждать, защищать, укреплять (πόλιν πύργων μηχανῇ Aesch.);
5) закрывать, смыкать (βλέφαρον Soph.; στόμα Eur.);
6) связывать, сковывать (χέρας βρόχοισι, ὅρκοις κεκλῄμεθα Eur.).
II κλείω эп. — κλέω.
κλῄζω, ион. κληΐζω (fut. κλῄσω — дор. κλεΐξω)
1) славить, прославлять, восхвалять (Ἄρτεμιν Eur.; τήνδε πόλιν Arph.; Ἴλιος εὐπύργοις τείχεσι κλῃζομένη Anth.);
2) упоминать, рассказывать, называть (πότερα γὰρ αὐτοῦ ζῶντος ἢ τεθνηκότος φάτις ἐκλῄζετο; Aesch.): οὐκ᾽ ἔδρασας οἷα κλῄζεται Eur. ты не совершила ничего (такого), в чём тебя винят (дословно о чём говорится); θανὼν κλῄζεται Eur. говорят, что (Менелай) мёртв;
3) звать, называть, именовать (Φωκὶς ἡ γῆ κλῄζεται Soph.): σὲ νῦν ἥδε γῆ σωτῆρα κλῄζει Soph. тебя ныне этот край называет спасителем.