κατα-τήκω, дор. κατατάκω (ᾱκ)
1) плавить, растапливать (ὡς δὲ χιὼν κατατήκεται, ἥντ᾽ Εὖρος κατέτηξεν Hom.);
2) растворять, разлагать (τὰς σάρκας Her.);
3) истреблять, уничтожать (κατατήκει ὁ χρόνος, sc. πάντα Arst.);
4) разрежать (ἀέρα Plat.);
5) томить, снедать (ψυχὴν λύπαις Diog._L.);
6) преимущественно med. томиться, изнывать (ὑπὸ τοῦ ἄλγους Arph.; med. ἔρωτί τινος Xen. и ἔρωτά τινος Theocr.).