κατα-πίνω (ῑ) (fut. καταπίομαι, aor._2 κατέπιον, pf. καταπέπωκα; inf. aor. pass. καταποθῆναι)
1) выпивать, поглощать (ὅλον πίθον Eur.; τὸ καταποθὲν ἐκ τῶν ὑψηλῶν ὕδωρ Plat.);
2) проглатывать, пожирать (τοὺς παῖδας κατέπινε Κρόνος Hes.; τὰς βδέλλας Her.; τεμάχη Arph.; σῖτον Arst.; πόλις καταποθεῖσα ὑπὸ τῆς θαλάττης Polyb.): διυλίζειν τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον ~ погов. NT оцеживать комара, а верблюда проглатывать;
3) (о земле) впитывать, вбирать в себя (ποταμοὶ καταπινόμενοι Arst.);
4) перен. жадно впивать (Εὐριπίδην Arst.);
5) перен. пожирать, поглощать (λύπῃ καταποθῆναι NT): ἐρίων τάλαντον καταπέπωκε Arph. (эта одежда) пожрала (т._е. на неё ушёл чуть ли не) талант шерсти;
6) расточать, проматывать (τὴν οὐσίαν Aeschin.);
7) pass. тонуть (πλοῖα καταπίνεται Arst.).