κατα-καίω, атт. κατακάω (ᾱω) (fut. κατακαύσω, aor. κατέκαυσα — эп. κατέκηα, pf. κατακέκαυκα, эп. 1_л. pl. conjct. κατακήομεν (= κατακήωμεν), inf. κατακαιέμεν, эп. inf. aor. κατακῆαι и κακκῆαι; pass.: fut. κατακαυθήσομαι, aor._1 κατεκαύθην, aor._2 κατεκάην)
1) сжигать, предавать сожжению (τινὰ σὺν ἔντεσι Hom.; σάρκα καἰ ὀστοῦν Arst.; τὸ ἄχυρον NT);
2) уничтожать пожаром, предавать огню (πόλιν Her.); pass. сгорать (ἡ οἰκίη κατεκάη Her.): γῆ κατακεκαυμένη Arst. выжженная земля;
3) гореть: κατὰ πῦρ ἐκάη Hom. огонь догорел.