ἐλάσσων, ἔλασσον, атт. ἐλάττων, ἔλαττον, gen. ονος [compar. к ἐλαχύς, μικρός и ὀλίγος] (superl. ἐλάχιστος)
1) (тж. ~ τὸ μέγεθος Arst.) меньший (ἐξ ἐλάττονος ὄντος μεῖζον γίγνεται Plat.; γῆς ὄγκος ~ ἄστρων ἐνίων Arst.): οὐκ ἐλάττους τετρακοσίων Her. числом не менее четырёхсот; δι᾽ ἐλάσσονος Thuc. на меньшем расстоянии; ἐλάχιστοι τὸν ἀριθμόν Arst. наименее многочисленные; οὐδενὸς ἔλαττον ἁμάρτημα Isocr. величайшее преступление;
2) низший, более слабый, тж. худший, уступающий (τινί Dem.): περὶ ἐλάσσονος ποιεῖσθαι Her. и παρ᾽ ἔλαττον ἡγεῖσθαι Plat. невысоко ставить (или ценить), относиться с пренебрежением; οὐδενὸς ~ Arph. никому не уступающий; ἐν ἐλάττονι τίθεσθαι Polyb. быть в пренебрежении; ~ τοῦ φθονεῖσθαι Plut. не сто́ящий зависти; ἐλάττους τῶν σιτίων γίγνεσθαι Xen. становиться чревоугодниками — см. тж. ἔλασσον.