(1) Λείπει η αρχή……
….στα οποία παρά ταύτα εκείνος ήταν παρών, και έτσι τα τοποθέτησε [μέσα στην αφήγησή του].
(2) Το τρίτο βιβλίο του Ευαγγελίου είναι εκείνο του Κατά Λουκά.
(3) Ο Λουκάς, ο πολύ γνωστός ιατρός, μετά την Ανάληψη του Χριστού,
(4-5) όταν ο Παύλος τον είχε πάρει μαζί του ως ένα ζηλωτή του νόμου,
(6) το συνέταξε στο δικό του όνομα, σύμφωνα με [την γενική] πεποίθηση. Όμως ο ίδιος δεν είχε
(7) δει τον Κύριο εν σαρκί, και έτσι, κατά πώς μπορούσε να εξακριβώσει τα γεγονότα,
(8) έτσι πράγματι αρχίζει να λέει την ιστορία από την γέννηση του Ιωάννη.
(9) Το τέταρτο εκ των Ευαγγελίων είναι εκείνο του Ιωάννη, [ενός εκ] των μαθητών.
(10) Στους συμμαθητές του και επισκόπους, που τον παρότρυναν [να γράψει]
(11) είπε, «Νηστέψτε μαζί μου από σήμερα για τρεις μέρες, και ό,τι
(12) αποκαλυφθεί σε ένα έκαστον από σας
(13) ας το πούμε ο ένας στον άλλον.» Την ίδια νύχτα αποκαλύφθηκε
(14) στον Ανδρέα, [έναν εκ] των αποστόλων,
(15-16) πως ο Ιωάννης θα έπρεπε να καταγράψει τα πάντα στο δικό του όνομα, ενώ όλοι οι άλλοι να το επιθεωρήσουν. Έτσι, παρ’ ότι διάφορα
(17) στοιχεία δύναται να διδάσκονται μέσα στα μεμονωμένα βιβλία των Ευαγγελίων,
(18) παρά ταύτα αυτό δεν κάνει καμμία διαφορά στην πίστη των πιστών, καθ’ ότι δια του ενός κυρίαρχου Πνεύματος τα πάντα
(19) ΔΕΝ ΣΗΜΕΙΩΝΕΤΑΙ Η ΓΡΑΜΜΗ 19
(20) έχουν δηλωθεί σε όλα [τα Ευαγγέλια]: περί της
(21) Γεννήσεως, περί του Πάθους, περί της Αναστάσεως,
(22) περί της ζωής με τους μαθητές Του,
(23) και περί της διπλής Παρουσίας Του –
(24) η μεν πρώτη με ταπεινότητα, όταν περιφρονήθηκε, το οποίο είχε ήδη λάβει χώρα,
(25) η δε δεύτερη, ένδοξη με βασιλική δύναμη,
(26) η οποία είναι ακόμα στο μέλλον. Τι
(27) θαυμάσιο που είναι λοιπόν, όταν ο Ιωάννης τόσο συνεπώς
(28) αναφέρει αυτά τα συγκεκριμένα σημεία στις Επιστολές του επίσης,
(29) λέγοντας για τον εαυτό του: «Αυτά που είδαμε με τα μάτια μας
(30) και ακούσαμε με τα αυτιά μας και τα χέρια μας
(31) έχουν ψηλαφήσει, αυτά έχουμε γράψει σε σας»;
(32) Διότι κατ’ αυτό τον τρόπο δηλώνει [τον εαυτό του] όχι μόνο ως αυτόπτη και αυτήκοο μάρτυρα,
(33) αλλά και επίσης ως συγγραφέα όλων των θαυμάσιων πράξεων του Κυρίου, με την σειρά τους.
(34) Επί πλέον, οι πράξεις όλων των αποστόλων
(35) είχαν γραφεί σε ένα μόνο βιβλίο. Για τον «κράτιστο Θεόφιλο» ο Λουκάς συγκέντρωσε
(36) τα μεμονωμένα γεγονότα που έλαβαν χώρα παρόντος του ιδίου –
(37) όπως υποδηλώνεται σαφώς, με το να παραλείπει το μαρτύριο του Πέτρου
(38) καθώς και την αναχώρηση του Παύλου από την πόλη [της Ρώμης]
(39) όταν ταξίδεψε στην Ισπανία. Όσο για τις επιστολές του
(40-41) Παύλου, οι ίδιες φανερώνουν ξεκάθαρα σε εκείνους που επιθυμούν να καταλάβουν, ποιες [είναι αυτές], από ποιόν τόπο, ή για ποιόν σκοπό είχαν σταλεί.
(42) Πρωτίστως, προς τους Κορίνθιους, απαγορεύοντας τα αιρετικά σχίσματα,
(43) μετά, προς τους Γαλάτες, εναντίον της περιτομής,
(44-6) μετά προς του Ρωμαίους έγραψε εκτενώς, διευκρινίζοντας την σειρά (ή την διάταξη) των Γραφών, καθώς επίσης πως ο Χριστός είναι το κεφαλαίο (ή κεντρικό) τους θέμα. Είναι απαραίτητο
(47) όπως τις συζητήσουμε μια-μια, εφ’ όσον ο ίδιος ο ευλογημένος
(48) απόστολος Παύλος, ακολουθώντας το παράδειγμα του προκατόχου του
(49-50) Ιωάννη, γράφει ονομαστικά μόνο στις επτά εκκλησίες, με την ακόλουθη σειρά: προς τους Κορίνθιους
(51) πρώτα, προς τους Εφέσιους δεύτερον, προς τους Φιλιππησίους τρίτον,
(52) προς τους Κολασσαείς τέταρτον, προς τους Γαλάτες πέμπτον,
(53) προς τους Θεσσαλονικείς έκτον, προς τους Ρωμαίους
(54-5) έβδομον. Είναι αλήθεια πως γράφει άλλη μια φορά προς τους Κορίνθιους και τους Θεσσαλονικείς χάριν νουθεσίας,
(56-7), και όμως είναι σαφώς ξεκάθαρο πως υπάρχει μια Εκκλησία, που είναι εξαπλωμένη σε όλη την έκταση της γης. Διότι και ο Ιωάννης επίσης στην
(58) Αποκάλυψη, αν και γράφει προς επτά εκκλησίες,
(59-60) παρά ταύτα μιλά σε όλες. [Ομοίως και ο Παύλος είχε γράψει] μια από στοργή και αγάπη στον Φιλήμονα, μια στον Τίτο και δυο στον Τιμόθεο. Και αυτές θεωρούνται ιερές
(61) ΔΕΝ ΣΗΜΕΙΩΝΕΤΑΙ Η ΓΡΑΜΜΗ 61
(62-3) στην εκτίμηση της καθολικής Εκκλησίας για τον καθορισμό της εκκλησιαστικής πειθαρχίας. Υπάρχει επίσης συγχρόνως [επιστολή] προς
(64) τους Λαοδικείς, [και] μια άλλη προς τους Αλεξανδρινούς, [και οι δυο] χαλκευμένες στου Παύλου
(65) το όνομα για [να επεκτείνουν] την αίρεση του Μαρκίωνα, καθώς και μερικές άλλες
(66) που δεν μπορούν να εισαχθούν στην καθολική εκκλησία
(67) – καθ’ ότι δεν αρμόζει να αναμιχθεί χολή με το μέλι.
(68) Επί πλέον, η Επιστολή του Ιούδα και δυο από τις προαναφερόμενες (ή, που φέρουν το όνομα) του Ιωάννη λογαριάζονται (ή χρησιμοποιούνται) στην καθολική [Εκκλησία], καθώς και [το βιβλίο της] Σοφίας,
(69) ΔΕΝ ΣΗΜΕΙΩΝΕΤΑΙ Η ΓΡΑΜΜΗ 69
(70) γραμμένα από τους φίλους του Σολομώντα προς τιμήν του.
(71) Εμείς αποδεχόμαστε μόνο τις αποκαλύψεις του Ιωάννη και του Πέτρου,
(72) αν και μερικοί από εμάς δεν είμαστε πρόθυμοι να αναγιγνώσκεται το δεύτερο μέσα στην Εκκλησία.
(73) Όμως ο Ερμάς έγραψε τον Ποιμένα
(74) πολύ πρόσφατα, στην εποχή μας, στην πόλη της Ρώμης,
(75) ενώ ο επίσκοπος Πίος, ο αδελφός του, κατείχε την [επισκοπική] έδρα
(76) της εκκλησίας της πόλεως της Ρώμης
(77) και ως εκ τούτου θα έπρεπε πράγματι να αναγιγνώσκεται. Όμως
(78) δεν γίνεται να αναγιγνώσκεται δημοσίως στον κόσμο μέσα στην εκκλησία, είτε ανάμεσα
(79) στους προφήτες, ο αριθμός των οποίων είναι συμπληρωμένος, ή ανάμεσα
(80) στους αποστόλους, επειδή είναι μετά τον καιρό [τους].
(81) Όμως δεν δεχόμαστε τίποτε απολύτως του Αρσίνοος ή του Ουαλεντίνου ή του Μιλτιάδη,
(82) ο οποίος επίσης συνέταξε
(83) ένα νέο βιβλίο ψαλμών για τον Μαρκίωνα,
(84-5) μαζί με τον Βασιλίδη, τον Ασιάτη ιδρυτή των Καταφρυγιανών....
[large version] — Last page of the Canon Muratori, as published in 1868
